Bij Kunst-Werke Berlin (Insitute for Contemporary Art) in de Berlijnse Auguststraße zag ik de tentoonstelling History Will Repeat Itself. Strategien des Reenactment in der zeitgenössischen Kunst.
22 Internationale kunstenaars gebruikten de zogenaamde Reenactment, het herbeleven (naspelen) van gebeurtenissen uit het verleden om een beter begrip van de geschiedenis te krijgen.
Bijzonder indrukwekkend was de installatie van Daniela Comani Ich war's. Tagebuch 1900-1999.
Wandvullend stonden van driehohderdvijfenzestig dagen uit de vorige eeuw de gebeurtenissen genoteerd, beginnend bij "1 Januar. Ich habe in Berlin die Kommunistiche Partei Deutschland gegründet." uit het jaar 1919.
In de ik-vorm gesteld kwamen die ingrijpende, krijgszuchtige, vaak (dodelijk) tragische, momenten keihard aan.
Haar (?) zakelijke stem noemde de feiten achter elkaar op.
Op Alexanderplatz U2 kwam ik haar weer tegen.
Marlene Dietrich's (door mijn vader grijsgedraaide) "Wann wird man je verstehen, wann wird man je verstehen?" bleef nog dagenlang door mijn hoofd spelen. Of in het Haags: Verspilde woorden.
Posts
